Ο μύθος του πετυχημένου κι η αντίσταση του αποτυχημένου

Καλοκαίρι. Ποτά, χορός, διασκέδαση. Χρώματα, αξεσουάρ, αρώματα. Παγώστε τη σκηνή. Δείτε: Ανούσιες υπάρξεις περιβεβλημένες από ένα γυαλιστερό μανδύα σημαντικότητας, ο οποίος χρησιμοποιείται για την κάλυψη του εσώτερου κενού. Για τον έμπειρο παρατηρητή ο μανδύας είναι διάτρητος, αναδεικνύοντας διαφανώς την ελαφρότητα του είναι κάθε μαζοποιημένου ατόμου. Στυλ προσίδιο ή προκρουστικά συναρμοσμένο στα μέτρα της κυρίαρχης κουλτούρας, υποστηρικτικές κινήσεις απεγνωσμένου ζογκλέρ που προσπαθεί εναγωνίως να ισορροπήσει στο σκοινί, να κρατηθεί στη σκηνή των χειροκροτημάτων και των επευφημιών. Ο πετυχημένος σαραντάρης με τη στυλιζαρισμένη διχάλα δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για την ροή της ανουσιότητας. Άψυχα σώματα κουνιούνται στους ρυθμούς που προστάζουν τα νταούλια του πολέμου στην ανθρώπινη ουσία. Ενός πολέμου εξαίσιων σκακιστών. Αυτοί τον κήρυξαν, αυτοί τον ελέγχουν. Αυτοί υπολογίζουν την κάθε κίνηση. Βάζουν τους πετυχημένους αξιωματικούς τους να μετατρεπουν τους ανθρώπους σε ευνουχισμένα κύμβαλα αλαλάζοντα. Ύστερα τους πίνουν το αίμα με πολύχρωμα καλαμάκια. Απομυζούν τον κόπο που τα κοινωνικά προϊόντα είναι τόσο πρόθυμα να δώσουν για κούφιες τυμπανοκρουσίες και νόστιμο νέκταρ της λησμονιάς.

Βλέπεις, τα προβλήματα είναι βαριά για τον ανθρωπάκο. Δεν τον μάθαν να τα βαστάζει, γιατί δε συνέφερε τη νοσηρή τους εξουσία. Έτσι πρέπει να βρεθεί  ο κοίλος τόπος οικοδόμησης μιας πειστικής ψευδαίσθησης.  Μια ωραία εικόνα πετυχημένου, ντυμένη με στυλ και δράμα. Στυλ φτιαχτό στα μέτρα της καταναλωτικής μόδας που θέλουμε να πλασάρουμε και δράμα χορηγούμενο σε δόσεις για ν' αποκορυφώνει ηδονικά το σασπένς όταν πρέπει. Ένα εκρηκτικό μείγμα, που τινάζει στον αέρα ένα ένα τα ταμπούρια του ανθρωπάκου, γκρεμίζει τους δρόμους διαφυγής του, τον εγκλωβίζει στη χώρα του κίβδηλου. Τον κλειδώνουμε μέσα στο μπαούλο της ελεγχόμενης κουλτούρας κάνοντάς τον να νιώθει σημαντικός. Του δίνουμε όπλα για να μας προστατεύει από τους ελάχιστους απείθαρχους  που κατόρθωσαν ν' αποφύγουν εντέχνως τις διαβολοπαγίδες που στήσαμε. Ο μύθος του πετυχημένου κάποτε λυγίζει και τον πιο μεγάλο επαναστάτη, αλλά όχι αυτούς. Όχι τους σκληροπυρηνικά ρομαντικούς του κόσμου τούτου. Αυτοί κατάλαβαν το φιάσκο. Κατάλαβαν  πως πετυχημένος δεν υπάρχει. Ξέρουν πως κάθε ένας είναι πετυχημένος, αρκεί να το γνωρίσει, αρκεί να το θελήσει μέσα του. Στην ενόρασή τους είδαν πως όλα είναι φτιαχτά, σημεία αυστηρού ελέγχου κι υποταγής. Ξέρουν πως όταν γίνεις κοινωνικά πετυχημένος είσαι πιο κενός από ποτέ, γιατί έχασες τη ψυχή σου στο βωμό μιας τεχνητής ευτυχίας. Σ' έναν τέτοιο κόσμο ξέρουν πως πρέπει να διαλέξουν την αποτυχία για να πετύχουν. Τα ξέρουν όλα αυτά και τα βροντοφωνάζουν. Μα ποιός θα τους πιστέψει; Όλοι τρέφονται ευλαβικά με σκουπίδια από τον πλακούντα της βιομηχανίας της κουλτούρας. Και πάλι όμως, οι αντιφρονούντες αποτελούν πάντα απειλή. Είναι επικίνδυνοι αυτοί. Δεν συναρμόζονται, δεν λυγίζουνε, δεν συναιτίζονται. Έχουν γονίδια ανθεκτικά στους ιούς.

Η φωνή τους πυρακτώνει τις ελπίδες. Η ματιά τους διατρυπά τα προσωπεία. Η θέληση τους γκρεμίζει κάθε φυλακή.

Γι' αυτό και πρέπει να εξοντωθούν.

Το κώνειο παραείναι άκομψο στις μέρες μας. Η ωμότητα δεν αρμόζει σε πολιτισμένους σκακιστές. Ο αποκλεισμός είναι πιο πολιτικά ορθός. Ο κοινωνικός αποκλεισμός λειτουργεί πιο φαρμακερά και δόλια από κάθε αρχαίο δηλητήριο. Ή μάλλον είναι το ένα και απόλυτο δηλητήριο, αυτό που φέρνει εγγυημένα αποτελέσματα.

Κι αν ακόμα απορείτε ιδού ο τρόπος σκέψης:

"Δεν χρειαζόμαστε δικαστήρια να τους δικάσουμε. Θα βάλουμε τους πετυχημένους και τους ακολούθους τους να εγκληματίσουν για μας. Εμείς θα καθόμαστε πίσω από το αλεξίσφαιρο γυάλινο τζάμι μας και θα γελάμε δυνατά. Κανείς δεν μπορεί να μας δει. Κανείς δεν μπορεί να μας ακούσει.

Προστάζουμε εσένα ανθρωπάκο,

Ζήσε το μύθο σου κι εμείς θα γελάμε. Σταύρωσε τους πιθανούς ελευθερωτές σου κι εμείς θα γελάμε. Μπήξε πιο βαθιά στη γη τους ήλους των αλυσοδεσμών σου κι εμείς θα γελάμε. Σύρσου πιο πολύ στο χώμα κι εμείς θα γελάμε. Όσο πιο πολύ ματώνεις εμείς θα γελάμε ανθρωπάκο. Και δεν θα μας βλέπεις. Και δεν θα μας ακούς. Εμείς όμως θα γελάμε δυνατά. Τόσο δυνατά όσο μπήγεις λεπίδες στα μάτια σου, καρφώνεις πρόκες στα χέρια σου και γδέρνεις το δέρμα απ' το πρόσωπο σου. Και πιο δυνατά, και πιο δυνατά..."

Οι μαριονέτες χορεύουν. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν. Περιμένετε. Μια ρωγμή ακούγεται. Ένα τζάμι ραγίζει. Και το γυαλί σαν σπάει δεν ξανακολλά. Ήταν τα φλογισμένα δάκρυα των αδικημένων του κόσμου τούτου. Να προσέχετε.

g.