Κρυστάλλινη θλίψη

Παγωμένα δάκρυα

Μιας κρυστάλλινης θλίψης

Μασκαρεμένης

Με χίλια-δυο χρώματα

Σαν περιπλανώμενο τσίρκο

Προσφέρει διασκέδαση

Εξαπατά τις φωνές μας

Οι πικρές στιγμές μας

Χαρούμενες κι ανόητες

Μέσα στη θλίψη

Την παγωμένη μας θλίψη.

g.

Αυγή

Η πρώτη ηλιαχτίδα σαν ξημερώνει είναι η πιο φωτεινή.

Πιο φωτεινή κι απ' τον μεσημεριανό καλοκαιρινό ήλιο.

Η ζέστη της δε σε πνίγει.

Σε μεστώνει με μια αίσια θέρμη, σαν διώχνει το σκοτάδι.

Σου ψιθυρίζει είμαι εδώ τώρα, μη φοβάσαι.

 Κάθε πρωί που ξημερώνει μ' αρέσει να τα λέω μαζί της.

Είναι μια σιγουριά.

Το δικό μου νήμα για το αύριο.

 Ξέρω πως το σκοτάδι θα φύγει.

Και θα 'ρθει στη θέση του η φίλη μου η ηλιαχτίδα.

Που τα λέω μαζί της όταν δεν πολεμάω τον θάνατο.

Ο ζήλος μου γίνεται φλογισμένο δόρυ της χαρούμενης ελπίδας σαν ξημερώνει.

Σαν η πρώτη αυτή ηλιαχτίδα μ' ανταμώνει.

g.

Κάτι τις σημαντικό

 

 

Κάτι τις σημαντικό μου 'παν

Ότ' είν' όλ' αυτά

Ζήσε κι 'αστους άλλους να πεθάνουν, μου 'παν.

Κάνε κέντα στις ζωές των άλλων, δεν είναι τίποτα δα σημαντικό, μου 'παν.

Πάρτα όλα. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Έτσι μου 'παν.

Αγχώθηκα.

Γνώσεις, βραβεία, ιδανικά.

Μα πάνω απ' όλα τα δικά τους ιδανικά.

Τίποτα δικό μου.

Ζήσε πάνω 'κει, ξέρουν αυτοί.

Προσαρμόσου. Συμβιβάσου. Τουμπεκιάσου.

"Χέσε τη ψυχή σου, σιγόψησέ τη και φάτη."

Είν' ωραία μου 'παν.

Μη σε νοιάζει κάτι άλλο μου  'παν.

Λεφτά να 'χουμε κι όλα καλά. Άγιος ο Θεός κι όλα καλά.

Ζήτω η Πατρίδα κι όλα καλά. Μη μας φαν' κι οι Τούρκοι.

Ζήτω το Γένος κι όλα καλά. Μη μας φαν' κι οι Αλβανοί.

Ζήτω το Δημόσιο κι όλα καλά. Για μια καλή ζωή.

Τι σου είπα, θυμάσαι;

Δεν κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

Τι μου είπες, θυμάσαι;

"Τι σε νοιάζει; Όνειρα; Μαλακίες! Ξέρασε τα, τηγάνισέ τα και φάτα."

Έτσι είν' αυτά.

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε μαλάκα για να ονειρεύεσαι; Σου έδωσε κανείς άδεια να ονειρεύεσαι; Κάτσε προσοχή. Ξέρουμε εμείς. Το καλό σου. Το ξέρουμε. Βούλωσέ το."

Σε βαρέθηκα πια!

Τράβα γαμήσου.

Θα σε τινάξω στον άερα!

Η δυσοσμία σου θα φύγει απ' τη ψυχή μου.

Τα σκατά και τα ξερατά χάρισμα σου.

Απόλαυσέ τα. Ζήτα να σε ταΐσουν κι άλλα.

Εγώ θα φτιάξω ουράνια τόξα.

Μ' αυτά θα παίζω από δω και πέρα.

Εγώ και τα παιδιά όλου του κόσμου.

Εσύ; Δεν πα να γαμηθείς εσύ.

Ο συγκεκριμένος εσύ, ο μίζερος κι αντιδραστικός εσύ.

Εμένα μόνο τα παιδιά με νοιάζουν.

Ξέρεις, αυτά που φτιάχνουν κόσμους με την πλαστελίνη τους.

Αυτά που δε σε φοβούνται.

Ούτ' εσένα, ούτε κανέναν. 

Δεν σας φοβούνται.

Ζουν ελεύθερα στο φως.

Εσύ κουράστηκες, γέρασες, ξεμωράθηκες, κάπου το 'χασες.

Και τώρα θαρρείς πως πρέπει κι εγώ ν' ακολουθήσω το παράδειγμά σου.

Εγώ όμως αποφάσισα να μην ακολουθώ κανέναν.

Φοβήθηκες σαν τ' άκουσες.

Είχες κι εσύ τούτη την επιλογή κάποτε, θυμήθηκες.

Μα και τότε πάλι φοβήθηκες.

Κρύφτηκες στην άκρατη μικροπρέπεια που σου προσφεραν η τάξη κι η ασφάλεια.
Τρομοκρατείσαι σαν σε ξεμπροστιάζω.
Τρέμεις, χτυπάς το χέρι στο τραπέζι.

"Σκάσε!"
Φωνάζεις.
"Ακολούθησέ με!"
Προστάζεις.

Τάξη κι ασφάλεια μαλάκα.

Ποια η ουσία;

Ζεις και πεθαίνεις.

Ζήσε επιτέλους!

Δεν μ' ακούς.
Δεν με καταλαβαίνεις.
Γουστάρεις να πνίγεσαι.

Και θες και μένα να πνίγεις. 

Θα σε τινάξω στον αέρα!
Ίσως τότε  μ' ακούσεις.

Το φυτίλι σιγοκαίει.

Αρχίζεις απ' τη ζέστη να ιδρώνεις
Σαν η φωτιά μου σε ζυγώνει.

Θα χαθείς στη δημιουργική καταστροφή 

Που θα φέρει το μπαμ που θα κάνω.
Ίσως τότε με καταλάβεις.

Πρόσεχε.

Πρόσεχε μήπως ποτέ δεν είχες τάξη κι ασφάλεια.

Πρόσεχε μην καείς πιο γρήγορα απ' ό,τι νομίζεις.

Ένας χάρτινος κόσμος είσαι.

Αν η φλόγα ανάψει πίσω δε γυρνά.

Σκέτο χαρτί είσαι, πλαστό πράμα.

Και στο παιχνίδι με τ' άλλα χαρτιά, δεν είσαι καν το πιο καλό.

Παίζεις με το κενό, ένα κενό χαρτί 'σαι.

Σκέφτηκες ποτέ μαλάκα πώς δεν ρεφάρεις με κενά χαρτιά;

Μόνο να μπλοφάρεις ξέρεις.

Κι όποιος ψαρώνει τον γκρεμίζεις.

Είσαι ένα κενό π' αυτοπλασσάρεται σαν ουσία.

Παρασιτείς στις πλάτες των ζωντανών για να λες ότι ζεις.

Μέχρι να τους κάνεις σαν και σένα!

Γιατί κατά βάθος είσαι νεκρόφιλος. Σε ξέρω καλά εγώ.

Γουστάρεις να κάνεις τους γύρω σου πτώματα για να τα γαμάς.

Σαν τον εαυτό σου. Νιώθεις καλά τότε.

Εγώ δεν ψαρώνω πια.

Ξέρω καλά τι είσαι.

Τώρα ανήκω στα παιδιά που κοιτάνε τον ήλιο κατάματα.

Που δεν τ' αγγίζει το σκοτάδι σας.

Που γελάνε με τη βρωμιά σας.

Που λυπούνται με την κατάντια σας.

Καλά χαρτιά. Γεμάτα χαρτιά.

Με γεμάτη ψυχή, όνειρα κι ιδανικά.

Αληθινά ιδανικά, όχι πλαστά.

 Εμείς δεν χρειαζόμαστε το αίμα άλλων για να ζήσουμε!
Εμείς δεν χρειαζόμαστε το αίμα άλλων για να ονειρευτούμε!
 

Δεν είσαι δα και τίποτα σημαντικό τελικά.

Εσύ κι ο ψεύτικος κόσμος σου.

Βλέπεις, τα ψέματα τέλειωσαν μαλάκα.

Όπως τέλειωσες και 'συ.

g.

Ένα check-up, λίγα ούρα και πολύ αίμα ή γιατί δεν πρέπει να κάνουμε ποτέ στη ζωή μας εξετάσεις σε δημόσια ελληνικά νοσοκομεία

Μέρος Α'

Σήμερα ήταν η μέρα του ετήσιου αιματολογικού check-up. Αφού τρεις βδομάδες δεν κατάφερνα να ξυπνήσω να πάω, είπα να το πάρω σερί. Δεν έπρεπε να φάω τίποτα δώδεκα ώρες πριν, έτσι όλο το βράδυ υπέφερα με φριχτούς σπασμούς σκεπτόμενος το χοτντογκάδικο που είναι εκατό μέτρα μακριά. Προσπαθώντας να ξεχάσω την τρύπα στο στομάχι μου διάβαζα για το πώς ο Καρλ Πόππερ έχασε εννέα δόντια από ένα απόστημα στα ούλα. Δεν μπορώ να πω πως αυτό μου πρόσφερε ιδιαίτερη ανακούφιση.

Φτάνοντας η ώρα, ξεκινάω με το ποδήλατο για τον Ευαγγελισμό. Ήταν 6 το πρωί. Φτάνω στο κτήριο που παίρνουν αίμα και μου λένε πως έπρεπε να 'χω κλείσει ραντεβού. Τους είπα πως είχα κλείσει και πως για κάποιο λόγο δεν υπήρχα στη λίστα. Δεν είχα κλείσει. Δεν ήμουν όμως πρόθυμος να περιμένω άλλες τρεις εβδομάδες μέχρι να κατορθώσω να ξαναπάω. Η γιατρός μου είχε πει "δεν χρειάζεται τίποτα, απλά θα πας και θα σου πάρουν αίμα. Δεν έχει ποτέ κόσμο στις εφτά το πρωί". Ήμουν σε μια ουρά πενήντα-εφτά ατόμων.

Με στείλανε στο ταμείο 12 να λύσω το πρόβλημα με το "ραντεβού" μου, για να μπω κανονικά στη σειρά των πενήντα-εφτά ατόμων (πενήντα-οχτώ με μένα). Αυτό ήταν σε άλλο κτήριο. Έπρεπε να βγω από αυτό που ήμουν, να προχωρήσω μια κατηφόρα, να κατέβω κάτι σκάλες, να μπω σ' ένα υπόγειο, να προχωρήσω περίπου εκατό μέτρα ευθεία, να ανέβω κάποιες σκάλες και να στρίψω δεξιά. Μια γιαγιά δίπλα πιο πριν ρωτούσε έναν ευγενικό υπάλληλο πώς να πάει στο ίδιο ταμείο και όταν της είπαν μπερδεύτηκε και τον ρώτησε να το επαναλάβει. Ο καλός υπάλληλος αγανάκτησε έντονα, σα να έλεγε τι δεν καταλαβαίνει; Είχε δίκιο. 

Στο τέλος του λαβυρίνθου βρήκα ένα ταμείο, στο οποίο αφού περίμενα είκοσι λεπτά στην ουρά, κι αφού με απασχόλησε άλλα τόσα, η ειδικά εκπαιδευμένη για τέτοιες καταστάσεις υπάλληλος μου είπε επιτέλους το καινοφανές της συμπέρασμα: "Δεν είσαι στη λίστα". Όταν της απάντησα "Μα γι' αυτό ακριβώς με στείλανε εδώ, για να με βάλετε...", με παρέπεμψε στο ταμείο 12, που τελικά ήταν ακριβώς δίπλα γιατί είχαν αλλάξει ταμπελάκια για πλάκα, ενώ αυτή συνέχισε το κρουασάν βουτύρου της.

Στο ταμείο 12 όλα φαίνονταν διαφορετικά. Νέα ουρά, νέοι υπάλληλοι, νέος χαμένος χρόνος από τη ζωή μου. Εκπληκτικά, σκέφτηκα. Μετά από κάποια βασανιστικά χρόνια εσώτερου ψυχολογικού χρόνου έφτασα επιτέλους στην ειδικά εκπαιδευμένη ταμία του ταμείου 12. Στην αρχή πίστεψα πως είχα γίνει αόρατος, αφού τα πρώτα δύο λεπτά μπροστά της πέρασαν με αυτή να έχει στραμμένο το κεφάλι και το σώμα προς τα δεξιά, ακούγοντας με εξαιρετική προσήλωση πληροφορίες για τον μαοϊκό βελονισμό. "Γειά σας" της λέω. Μου κάνει νόημα με το χέρι να περιμένω. Ξαφνικά ακούγονται οι μαγικές λέξεις από την παραπλήσια σκληρά εργαζόμενη υπάλληλο "…και όλα αυτά μόνο με πέντε ευρώ!". Η δικιά μου παθαίνει σοκ. Τα μάτια της γούρλωσαν, ενώ στο πηγούνι διακρινόταν ένα ελαφρύ τρέμουλο. Αμέσως απευθύνεται προς την πηγή της πολύτιμης πληροφορίας κράζοντας συγκινημένη "Που κάνεις μωρή βελονισμό με πέντε ευρώ;! Εμένα είκοσι μου παίρνει την επίσκεψη". Αφού τελικά δεν πήρε καμία απάντηση, γύρισε και συνέχισε τον καφέ και το κουλούρι της, από το οποίο τα ψίχουλα που πετάγονταν από το στόμα της, έφευγαν από τη μικρή οπή του ταμείου κι έφταναν ως τα πόδια μου. Τελικά αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί μου.

Για να μου περάσει επτά εξετάσεις στο computer χρειάστηκε περίπου σαράντα λεπτά. Ήταν εκπληκτικό να τη βλέπω να πληκτρολογεί. Ήταν σα slow-motion χωρίς το εφφέ. Νόμιζα πως είχα πατήσει το play at 0,2x στα παλιά vhs video, που σπασμωδικά και αργά με λίγο χαλασμένο tracking, προχωρούσε η ταινία. Μόνο που δεν το 'χα πατήσει. Ανάμεσα από την πληκτρολόγηση κάθε εξέτασης έκανε διάλειμμα να φάει λίγο απ' το κουλούρι, να πιεί μια τζούρα καφέ και να χαλαρώσει. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Γενικά είμαι υπέρ του να νιώθεις άνετα στον εργασιακό σου χώρο, αλλά ένιωθα βαθιά μέσα μου πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάποτε μου μιλάει λέγοντας μου ότι "αυτές τις εξετάσεις δεν τις κάνουμε εδώ. Μίλτο τις κάνουμε;", "Ποιες είναι διάβασε μου", λέει ο Μίλτος. "Η εζντ-μπου-4..", "μήπως η zdb-4;", "ναι αυτή", "αυτή την κάνουμε". Ωραία, λέω. Αρχίζουμε να βρίσκουμε άκρη. Στη συνέχεια είχε κι ο Μίλτος απορία για κάποιες άλλες, έτσι πήρε στα κεντρικά να ρωτήσει. Τελικά τις κάνανε όλες. Απλά είχαν διαφορετικούς κωδικούς και όποιος τις περνούσε στον υπολογιστή έπρεπε να τους ξέρει, αυτούς και την αγγλική αλφάβητο.

Μετά απ' όλα αυτά θα 'πρεπε να τελειώνουμε. Είχαν αρχίσει να ιδρώνουν οι πατούσες μου απ' το ψυχικό πόνο που ένιωθα. Κι όμως, μία εξαιρετικά εύσωμη υπάλληλος μπαίνει μέσα και αγκαλιάζει την τύπισσα που μου πέρναγε τις εξετάσεις. Νόμιζα ότι παίζω σε κάποια σουρρεαλιστική ταινία των 80's. Αφού αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, ρώτησαν τυπικά η μία την άλλη τι κάνει με ένα ψευδολάγνο υποκριτικό βλέμμα ενδιαφέροντος στα πρόσωπα τους, δεν είχαν κάτι άλλο ουσίας να πουν, έτσι ο έυσωμος πίκατσου έκανε να φύγει. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι η ταμίας φίλη μας είχε αλλάξει τα μαλλιά της. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Άρχισε να πιάνει ηδονιστικά τις τρίχες, ρωτώντας γεμάτη νάζι την ταμία φίλη της αν βάζει ζελέ ή είναι το φυσικό της έτσι. Είπε πως βάζει λίγο ζελέ και ότι δε λούζεται συχνά. Έτσι το μαλλί κρατάει και αποδίδει όγκο. Ήταν μία συγκλονιστική στιγμή. Οι αμφιβληστροειδείς μου κόντευαν να πεταχτούν έξω από τα μάτια μου, το στόμα μου ήταν μισάνοιχτο κάνοντας έναν περίεργο ήχο αλάδωτης πόρτας, ενώ ένιωθα πως βρισκόμουν ένα στάδιο πριν από επιληπτική κρίση. Τελικά άρχισε να εκτυπώνει τον τεράστιο όγκο πληροφοριών που πέρναγε τόση ώρα στον υπολογιστή, τις δέκα ή έντεκα λέξεις. Μου έδωσε επτά διαφορετικά χαρτιά στα οποία ήταν τυπωμένα σ' όλα μια και μόνη φράση, αυτή της κάθε εξέτασης. Τη ρώτησα γιατί απλά δεν μου τις έγραφε όλες σε ένα φύλλο αντί να χαλά τόσο χαρτί Ανεβάζοντας τα γυαλιά της, παίρνοντας σοβαρό επιστημονικό βλέμμα, μου 'πε πως το σύστημα δε λειτουργεί έτσι, και πως δεν θα καταλάβαινα ακόμη και να μου εξηγούσε. Στη συνέχεια συνέχισε το κουλούρι της.

Μετέβην γοργά πίσω στο εξεταστήριο. Νόμιζα πως τα δύσκολα είχαν περάσει. Ο συμπαθητικός κύριος που 'ταν σεκιούριτι, και κανόνιζε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, μου ζήτησε τα μπλε χαρτιά. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως τα χαρτιά που είχα πάρει από το ταμείο ήταν διπλά, και πως έπρεπε να ξεκολλήσω το μπλε και να κρατήσω το άσπρο ή το αντίστροφο. Ήταν εκεί ένας σύντροφος στην παράνοια που με βοήθησε. Του είπα πως έχω δευτεραχρωματοψία και πως δεν ξεχωρίζω τα χρώματα στα χαρτιά. Το πρώτο είναι αλήθεια, το δεύτερο όχι.

Αφού πέρασα κι απ' αυτή τη δοκιμασία, έδωσα τα χαρτιά στον σεκιούριτι, τα πήγε μέσα, και βγήκε με το σήμα της νίκης "Σε κανά σαρανταλεπτάκι μπαίνεις" μου 'πε. Έπιασα κουβέντα με μια milf, που είχε φέρει το δεκαοχτάχρονο γιό της για εξετάσεις και ο οποίος φαινόταν κάπως ακατάδεκτος και σπασμένος αντιλαμβανόμενος το φλερτ που λάμβανε χώρα μεταξύ εμένα και της μητέρας του. Αρχίσαμε να μιλάμε για τα ούρα της, τα οποία κράταγε σε μια τσίγκινη κονσέρβα καλυμμένη με αλουμινόχαρτο. Ήταν αναμφίβολα η καλύτερη στιγμή της μέρας μου. Στην πορεία της συζήτησης, όταν κατάφερνα να πάρω το βλέμμα μου από το υπέροχο γεμάτο υπονοούμενα χαμόγελο της, συνειδητοποίησα πως είχα κι εγώ ουρολογική εξέταση, αλλά δεν είχα μαζί μου ούρα. Ρώτησα τον σεκιούριτι και μου 'πε πως έπρεπε να τα 'χω φέρει απ' το σπίτι. Του αντέτεινα πως στις ταινίες δε γίνεται έτσι, υπάρχει ένα ειδικό δωματιάκι που κατουράνε σε πλαστικά ποτηράκια. Με αγριοκοίταξε. Μετά θυμήθηκε ότι έχουν κι αυτοί ένα τέτοιο δωμάτιο κι ότι βρισκόταν ακριβώς πίσω μου.

Μπήκα στο μεστό από έρπη δωματιάκι προσέχοντας εξαιρετικά που ακουμπώ. Το πόμολο της πόρτας γλίστραγε εξαιρετικά από τους μικροοργανισμούς σύφιλης των προηγούμενων στη θέση μου, που δεν πρέπει να έχουν καθαριστεί ποτέ. Αφού τέλειωσα την επίμοχθη διαδικασία, βγήκα έξω περήφανος κρατώντας τα ούρα μου. Μετά από λίγο με φώναξαν για τις εξετάσεις. Μπαίνοντας μέσα ακούμπησα τα ούρα σε ένα τραπεζάκι για να κάτσω, όταν ακούστηκε ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;". Ήταν ένας σαουδάραβας ντυμένος γιατρός ο οποίος μου εξήγησε πως για λόγους υγιεινής δεν πρέπει να τα' ακουμπάω πουθενά πάνω στους πάγκους κοντά στα αίματα, αλλά κάτω. Στη συνέχεια άναψε ένα τσιγάρο. Μέσα στην αίθουσα. 

Μου εξήγησαν πως τα ούρα θα πρέπει να τα πάω στον 6ο όροφο και όχι σ' αυτούς. Απέναντι μου ήταν ο γιός της milf.Του έπαιρναν αίμα. Του εξήγησα πως για τρεις μέρες δεν θα νιώθει το χέρι του και ότι το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι να του σπάσουν τη φλέβα και να γεμίσει με το αίμα του όλο το δωμάτιο, αλλά πως οι πιθανότητες να γίνει κάτι τέτοιο είναι 50/50 οπότε να μην ανησυχεί. Εάν δεν χαμογελούσε η γιατρός δίπλα είμαι σίγουρος πως θα το 'χε πιστέψει, γιατί το βλέμμα του ήταν απίστευτα απλανές, έτοιμο να καθοδηγηθεί από οποιονδήποτε βλαμμένο που βαριόταν κι ήθελε να τον εμπαίξει. Τελικά η ειδικευόμενη που του 'παιρνε αίμα όντως του 'σπασε τη φλέβα, και το αίμα του γέμισε το δωμάτιο.

Μετά από αρκετά σπασμωδικά ουρλιαχτά και πολύ πιτσιλωτό αίμα, ήρθε η σειρά μου. Μία αγγελική ύπαρξη, που έκανε κι αυτή την της πρακτική της, ήταν η αιμολήπτης μου. Δεν θα με χάλαγε να 'ταν και δήμιος μου. Θα πέθαινα πολύ ευχάριστα βλέποντας αυτό το πορωτικό τατουάζ στον ώμο της που αχνοφαινόταν μέσα από τη ρόμπα. Πριν μου μπήξει τη βελόνα στο χέρι της έπιασα λίγη κουβέντα, κλείνοντας με μια ερώτηση που μπορεί να με θέσει υποψήφιο για το βραβείο-πρωτοτυπίας-ατάκας-πεσίματος-σε-γκόμενα, "Αν λιποθυμήσω ποιος θα μου δώσει το φιλί της ζωής;". Μου είπε πως αν λιποθυμούσα δεν θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο επειδή ακριβώς στη δίπλα πόρτα ήταν τα επείγοντα. Με είχε γαμήσει στεγνά. Έτσι κι εγώ είπα να το τελειώσω, λέγοντας της "θα ήθελα να μου δοθεί το φιλί της ζωής αν συμβεί κάτι τέτοιο, και μάλιστα να μου δοθεί από άντρα νοσοκόμο. Έτσι θα έχω την εμπειρία με άτομο του ίδιου φύλου, λέγοντας ως δικαιολογία πως αν δεν το 'κανε θα πέθαινα". Ήταν απίστευτα ηλίθιο αστείο αλλά γέλασε. Στη συνέχεια μου 'πε κάτι που δεν θυμάμαι και συνειδητοποίησα πως δεν είχε καταλάβει το αστείο κι απλώς γέλασε από ευγένεια.

Μια βελόνα ξαφνικά διαπερνά το δέρμα μου. Και μια αντλία συνδέεται με το χέρι μου. Αρχίζει να μου τραβάει αίμα. Και να μου τραβάει. Και να μου τραβάει. Σε κάποια φάση ένιωσα ότι αυτό (το ρούφηγμα του αίματός μου) έπαιρνε πολύ ώρα. Γυρνάω δίπλα και βλέπω 8 φυάλες αίμα, κι αυτή τράβαγε την 9η. Της λέω "Τι κάνεις; Δεν είναι κάπως πολλές;". Μου είπε πως χρειάζεται μία για κάθε εξέταση γιατί είναι διαφορετικά τα εργαστήρια. Το ενδεχόμενο με κάποιον ίσως τρόπο με τη μία φιάλη να γίνουν όλες οι εξετάσεις, δεν υπάρχει στα δημόσια νοσοκομεία. Μόνο στα ιδιωτικά μικροβιολογικά που δε χρειάζεται να σου πάρουν το μισό αίμα για να βρουν αν έχεις κάτι, αλλά μία φιάλη. Το ζητούμενο είναι πως και να μην είχες κάτι πριν τις εξετάσεις σου σε ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, σίγουρα κάτι απέκτησες μετά από το σισύφειο άθλο που έζησες μέσα σ' αυτό.

Η συνέχεια στο Β' Μέρος.

g.