Η ατραπός της αρετής

Η ατραπός της αρετής μ' αγνές προθέσεις επλουτίσθη

Οι χτίστες ήσαν πολύγλωττοι αρθρωτές του κόσμου

Η ατραπός της αρετής τίποτα δεν εφοβήθη

Τα τούβλα ήσαν θεμέλια φωτεινά γι' ανθρώπους τελείους

Η ατραπός της αρετής πουθενά δεν εκκωλήθη

Οι εντολές της θεία προστάγματα γιε τους κοινωνούς της

Η ατραπός της αρετής αποσόβησε τα έκλυτα ήθη

Το μονοπάτι της σαν 'ταν στρωμένο μ' εμυρωδάτα ροδοπέταλα

Η ατραπός της αρετής στις φλόγες ερίχθη

Οι αιρετικοί φωτιά τες βάλαν, να την ερίξουν!

Η ατραπός της αρετής απ' τα ουρλιαχτά διερρήχθη

"Δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος" με μανία τες κράζαν!

Η ατραπός της αρετής εφοβερά εσείσθη

Τα ροδοπέταλα εσάπισαν, στάχτη εγίναν

Ουρλιάζοντας μεστ'αίματα

Η ατραπός της αρετής
σπαράζοντας
εγκρεμίσθη

.

«Απ' τα διάσπαρτα κομμάτια σε χαιρετίζει

Τ' αβάπτιστο χάος
Μιας ανίερης δημιουργίας»

g.