Μελωδία των ονείρων

Η απόλυτη δυστυχία δεν είναι παρά η συνείδηση της δυστυχίας.

Η δυστυχία του ανθρώπου ήταν, είναι και θα 'ναι αναπόφευκτη.

Μονάχα τα όνειρα ξεστρατίζουν απ' το αναπόφευκτο.

Οι στιγμές τους μπορούν να φέρουν την ευτυχία.

Μικρές δόσεις μεγάλων ονείρων, τέτοιων,

που 'ναι αρκετό ώστε κανείς να ζει τελικά.

Οι ζωντανοί είναι νεκροί μέχρι να σχεδιάσουν το θάνατό τους.

Οι νεκροί δε ξέρουμε τι είναι.

Ο κόσμος είναι μια σύμβαση που κάνουμε,

για να 'χουμε κάτι να κάνουμε,

να σκοτώνουμε την ώρα μας,

μέχρι κι εμείς να πεθάνουμε.

Η απόλυτη δυστυχία βρίσκεται στη λογική.

Επιθυμώ διακαώς την καταστροφή της λογικής

Και ζωγραφίζω ένα πύρινο μηδέν στα όνειρά μου,

άσβεστο κι ακόρεστο, φλεγόμενο μέσ' το άπειρο,

που δε ρωτά γιατί και πώς.

Μια σκέψη κρατά ένα σύμπαν σε συνοχή,

που ένα ανέμελο βλεφάρισμα θα κατέστρεφε.

Είναι που δεν ενοχλεί τίποτα το μάτι πλέον,

είναι που γεράσαμε νωρίς

και που δε νιώθουμε στον αέρα

τη γύρη του αιώνιου

Κρατάμε τα μάτια ανοιχτά στο ψέμα

κι η ηρεμία μας ισοδυναμεί με την ανυπαρξία μας.

"Καλωσήρθατε στο κενό της ύπαρξης σας",

μας χαιρετίζουν όλα τα άμορφα,

βέβαια,

έχει και φρέντο εσπρέσσο εδώ.

Η αίσθηση της μονοτονίας είναι αποπνιχτική.

Παντού μυρίζει πτωμαΐνη.

Για να βρεις λουλούδια εδώ,

πρέπει να χώσεις το κεφάλι βαθιά στο χώμα.

Άνυδρες πηγές οι στοχασμοί μας,

Προβάλουν σε γη δαιμόνων την αυταρέσκεια μας*

οικτίρουν παρελθόν και μέλλον

Για μια ζωή που μέλλει πάντα να 'ρθει.

Εξυμνούν ένα τώρα θολό, θεό κι αφέντη,

καλά που υπάρχουν*

άδεια κάστρα στοιχειώνουν

και στο τίποτα αχνοφέγγουν.

Δίψα που ποτέ δε φτάνει στον κορεσμό.

Ανύπαρκτοι παράδεισοι, φρούδες ελπίδες

Μας πληρώνουν με το πιο ακριβό νόμισμα

για να μας τα πάρουν, στο τέλος, όλα.

Μα πιο πολύ απ' όλα ματώνει το κενό ολόγυρα.

Άρρωστες σκιές οι ψυχές

ανθρώπων που πεθάναν φυλακισμένοι

στ' άδειο πακέτο της ζωής τους,

που το καπνίσαν άλλοι.

Τραγουδάμε λόγια ζωντανών

που περπατούν ακόμη, σ' έναν κόσμο νεκρών

Στην υπέρβαρη σκηνή που μας καρφώσαν στα πόδια

ψελλίζουμε τη μελωδία των ονείρων

κρυφά ελπίζοντας η ζοφερή αυλαία να πέσει,

το κόκκινο τις μαύρες ψυχές να πλημμυρίσει

και να τις πνίξει μέσα στο αίμα
της πιο ανίερης θλίψης.

Τότε τα όνειρα θα γεννηθούν

και θα θηριέψουν φλογερά

Χαμογελώντας μέσ' απ' τα συντρίμμια

Πύρινες ενοχές θα μας κυκλώσουν

Και θα πεθάνουμε ευτυχισμένοι

Μαζί μ' έναν κόσμο

που έπρεπε να καταστραφεί.