Κάτι τις σημαντικό

 

 

Κάτι τις σημαντικό μου 'παν

Ότ' είν' όλ' αυτά

Ζήσε κι 'αστους άλλους να πεθάνουν, μου 'παν.

Κάνε κέντα στις ζωές των άλλων, δεν είναι τίποτα δα σημαντικό, μου 'παν.

Πάρτα όλα. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Έτσι μου 'παν.

Αγχώθηκα.

Γνώσεις, βραβεία, ιδανικά.

Μα πάνω απ' όλα τα δικά τους ιδανικά.

Τίποτα δικό μου.

Ζήσε πάνω 'κει, ξέρουν αυτοί.

Προσαρμόσου. Συμβιβάσου. Τουμπεκιάσου.

"Χέσε τη ψυχή σου, σιγόψησέ τη και φάτη."

Είν' ωραία μου 'παν.

Μη σε νοιάζει κάτι άλλο μου  'παν.

Λεφτά να 'χουμε κι όλα καλά. Άγιος ο Θεός κι όλα καλά.

Ζήτω η Πατρίδα κι όλα καλά. Μη μας φαν' κι οι Τούρκοι.

Ζήτω το Γένος κι όλα καλά. Μη μας φαν' κι οι Αλβανοί.

Ζήτω το Δημόσιο κι όλα καλά. Για μια καλή ζωή.

Τι σου είπα, θυμάσαι;

Δεν κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

Τι μου είπες, θυμάσαι;

"Τι σε νοιάζει; Όνειρα; Μαλακίες! Ξέρασε τα, τηγάνισέ τα και φάτα."

Έτσι είν' αυτά.

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε μαλάκα για να ονειρεύεσαι; Σου έδωσε κανείς άδεια να ονειρεύεσαι; Κάτσε προσοχή. Ξέρουμε εμείς. Το καλό σου. Το ξέρουμε. Βούλωσέ το."

Σε βαρέθηκα πια!

Τράβα γαμήσου.

Θα σε τινάξω στον άερα!

Η δυσοσμία σου θα φύγει απ' τη ψυχή μου.

Τα σκατά και τα ξερατά χάρισμα σου.

Απόλαυσέ τα. Ζήτα να σε ταΐσουν κι άλλα.

Εγώ θα φτιάξω ουράνια τόξα.

Μ' αυτά θα παίζω από δω και πέρα.

Εγώ και τα παιδιά όλου του κόσμου.

Εσύ; Δεν πα να γαμηθείς εσύ.

Ο συγκεκριμένος εσύ, ο μίζερος κι αντιδραστικός εσύ.

Εμένα μόνο τα παιδιά με νοιάζουν.

Ξέρεις, αυτά που φτιάχνουν κόσμους με την πλαστελίνη τους.

Αυτά που δε σε φοβούνται.

Ούτ' εσένα, ούτε κανέναν. 

Δεν σας φοβούνται.

Ζουν ελεύθερα στο φως.

Εσύ κουράστηκες, γέρασες, ξεμωράθηκες, κάπου το 'χασες.

Και τώρα θαρρείς πως πρέπει κι εγώ ν' ακολουθήσω το παράδειγμά σου.

Εγώ όμως αποφάσισα να μην ακολουθώ κανέναν.

Φοβήθηκες σαν τ' άκουσες.

Είχες κι εσύ τούτη την επιλογή κάποτε, θυμήθηκες.

Μα και τότε πάλι φοβήθηκες.

Κρύφτηκες στην άκρατη μικροπρέπεια που σου προσφεραν η τάξη κι η ασφάλεια.
Τρομοκρατείσαι σαν σε ξεμπροστιάζω.
Τρέμεις, χτυπάς το χέρι στο τραπέζι.

"Σκάσε!"
Φωνάζεις.
"Ακολούθησέ με!"
Προστάζεις.

Τάξη κι ασφάλεια μαλάκα.

Ποια η ουσία;

Ζεις και πεθαίνεις.

Ζήσε επιτέλους!

Δεν μ' ακούς.
Δεν με καταλαβαίνεις.
Γουστάρεις να πνίγεσαι.

Και θες και μένα να πνίγεις. 

Θα σε τινάξω στον αέρα!
Ίσως τότε  μ' ακούσεις.

Το φυτίλι σιγοκαίει.

Αρχίζεις απ' τη ζέστη να ιδρώνεις
Σαν η φωτιά μου σε ζυγώνει.

Θα χαθείς στη δημιουργική καταστροφή 

Που θα φέρει το μπαμ που θα κάνω.
Ίσως τότε με καταλάβεις.

Πρόσεχε.

Πρόσεχε μήπως ποτέ δεν είχες τάξη κι ασφάλεια.

Πρόσεχε μην καείς πιο γρήγορα απ' ό,τι νομίζεις.

Ένας χάρτινος κόσμος είσαι.

Αν η φλόγα ανάψει πίσω δε γυρνά.

Σκέτο χαρτί είσαι, πλαστό πράμα.

Και στο παιχνίδι με τ' άλλα χαρτιά, δεν είσαι καν το πιο καλό.

Παίζεις με το κενό, ένα κενό χαρτί 'σαι.

Σκέφτηκες ποτέ μαλάκα πώς δεν ρεφάρεις με κενά χαρτιά;

Μόνο να μπλοφάρεις ξέρεις.

Κι όποιος ψαρώνει τον γκρεμίζεις.

Είσαι ένα κενό π' αυτοπλασσάρεται σαν ουσία.

Παρασιτείς στις πλάτες των ζωντανών για να λες ότι ζεις.

Μέχρι να τους κάνεις σαν και σένα!

Γιατί κατά βάθος είσαι νεκρόφιλος. Σε ξέρω καλά εγώ.

Γουστάρεις να κάνεις τους γύρω σου πτώματα για να τα γαμάς.

Σαν τον εαυτό σου. Νιώθεις καλά τότε.

Εγώ δεν ψαρώνω πια.

Ξέρω καλά τι είσαι.

Τώρα ανήκω στα παιδιά που κοιτάνε τον ήλιο κατάματα.

Που δεν τ' αγγίζει το σκοτάδι σας.

Που γελάνε με τη βρωμιά σας.

Που λυπούνται με την κατάντια σας.

Καλά χαρτιά. Γεμάτα χαρτιά.

Με γεμάτη ψυχή, όνειρα κι ιδανικά.

Αληθινά ιδανικά, όχι πλαστά.

 Εμείς δεν χρειαζόμαστε το αίμα άλλων για να ζήσουμε!
Εμείς δεν χρειαζόμαστε το αίμα άλλων για να ονειρευτούμε!
 

Δεν είσαι δα και τίποτα σημαντικό τελικά.

Εσύ κι ο ψεύτικος κόσμος σου.

Βλέπεις, τα ψέματα τέλειωσαν μαλάκα.

Όπως τέλειωσες και 'συ.

g.