Θάνατος

Έτσι τη βλέπουμε κάποιοι τη ζωή

Έρμαια θανάτου,

μετράμε της αβύσσου μας τη ριξιά.

Τραγικά γελάμε,

τίποτα δεν μας ξυπνά,

τη ζωή μας σαν πονάμε,

που κουβαλάμε δίχως πάθος

να νιώθουμε

κανένα.

Άχθος κι ίλιγγος μόνο, 

απ' όλα αυτά που μας φορτώνουν

δίχως να μας ρωτάνε.

-Κάποτε βρίσκουμε παιχνίδια να σκοτώνουμε την πλήξη μας-

την ώρα μας σκορπάμε

ρόλους αλλάζουμε, χαμογελάμε 

και μας νομίζουμε αιώνιους.

Μα ο θάνατος δε γελιέται από ιδανικά.

Παντού παραφυλά.

Την πιο αδύναμη στιγμή μας, τη διψάει,

Να συρθούμε χάμου, να ξεψυχήσουμε ζητάει,

Και τότε ανήλεα μας χτυπάει.

Πληγή βαθιά σαν φέρουμε,

καταδίκη θανατική, που με τα χάδια τα εγκόσμια

δεν περνάει.