Τον κάτω δρόμο σαν πήρες, δες. Όσο προχωράς τόσο πιο πολύ γελάς. Σε πλάνευαν από παιδί μικρό, τάχα πως η χαρά βρίσκεται στις ανηφόρες και τις δόξες. Η χαρά όμως δεν κατοικεί πάντα στα ψηλά. Καθώς κατεβαίνεις το μικρό δρομάκι της ευτυχίας, μαζεύεις λουλούδια από δω κι εκεί, διάσπαρτα χαμόγελα. Σαν ο έρωτας, ένα χάος που ‘ναι, σε κάνει να χαμογελάς χωρίς λόγο και να αισθάνεσαι πως ζεις. Έτσι είν’ αυτά, στιγμές και μόνο στιγμές, που μεστώνουν την καρδιά. Τα προγράμματα είναι ο θάνατος, οι στιγμές είναι το άπειρο.
Καθώς ένα τυχαίο βράδυ κάθεσαι πάνω στην υγρεμμένη της παραλίας την άμμο κι ονειροβολείς κοιτώντας τ’ άστέρια, λογίζεσαι τη χαρά. Ο ήχος των κυμάτων χαϊδεύει τη ψυχή, γαληνεύει τα πιο μύχια πάθη. Ένα χέρι δίπλα μπορεί να σου χαϊδεύει τα μαλλιά κι η μυρωδιά της αλμύρας να ευφραίνει το ‘σώτερο σας, καθώς γυρνάτε και κοιτιέστε στα μάτια. Το φιλί τόσο γλυκό, φαντάζει απέραντο, που μακάρι η στιγμή εκείνη να μην τέλειωνε ποτέ. Χάνεσαι μέσ’ το ζεστό αίσθημα των χειλιών σας π’ ακουμπάνε κι η σκέψη σου αστερώνεται και λαμπιρίζει. Αυτή είναι η κατηφόρα που σε συνεπαίρνει, σαν κατρακυλάς προς την ευτυχία. Αν υπάρχει άπειρο, θα ‘ναι μια τέτοια στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου